جاده تو را پس نمیدهد

عجیبه من تنها جایی که حوصله م سر میره تو رابطه عاطفیه ...

ینی نه در کارم

نه در تفریحات

نه در استراحت

نه در بیکار ترین حالتِ با خودم بودن

ابدا

اما با کسی که پارتنرم میشه واقعا حوصله م سر میره....

یه جایی دیگه باید پذیرفت که من آدم تنهایی ام ...نسبت به رابطه عاطفی !!

جاده تو را پس نمیدهد...

گاهی از روی قدرت طلبی و سلطه جویی ویژگی هایی در آدم هارو نادیده میگیری که با مواجه شدن با اون ها ناگهان دچار بهت میشی !بخشی از معایب خود دیدن ، خود محوری و خود بسندگی این هست که اینقدر به برداشت ها و تعریف های شخصی ت از جهان و آدم ها متکی هستی و اون هارو درست میبینی که فکر نمیکنی ممکنه ایده ی دیگه ای هم وجود داشته باشه ...ممکنه نظر دیگه ای هم وجود داشته باشه...ممکنه جوانب دیگه ای هم وجود داشته باشه که تو اصلا متوجه اون ها نبودی ...کمی که دچار شک به برداشت های خودت بشی و از دیگران سؤال کنی و کمی کنکاش کنی می بینی که اون ها هم برداشت ها و نظرات و برنامه های خاص خودشون رو دارند ..فقط احتمالا جرات ندارند که برای تو بیان کنند ...این جور وقت ها خیلی برام جالبه با اینکه آدم سلطه جویی هستم اما همیشه سعی میکنم بپرسم ...بشنوم .‌‌و با خبر بشم که فلانی تو چی فکر میکنی ؟ تو خواسته ت چیه ؟ تو برنامه ت چیه؟ تا بسنجم آیا با اونچه من فکر میکردم توافق داره یا نه ...گاهی برنامه و مسیر اون اصلا با مال تو تناسب نداره و هم جهت نیست ولی درباره ش صحبت نکردید و همینطور دارید با هم پیش میرید ...بعد ناگهان با یه اتفاق رو به رو میشین که شما رو در بهت فرو می بره خلاصه که باس بپرسیم باس بدونیم باس جویا شیم جاده تو را پس نمیدهد...

به عنوان کسی که شاهد زندگی آدم هاست خیلی وقت ها آرزو کردم که دست هام به تغیر دادن شخصیت آدم ها میرسید تا بتونن داستان زندگی شون رو بهتر ببرن جلو ...این آرزو رو واسه مراجع هام ، واسه مامانم ،واسه پارتنر...واسه گاها دوست هایی که میدیدم داشتم که ای کاش میتونستم صفتی رو از اونا کم کنم یا به اونها اضافه کنم ولی تجربه ی تمام این سال هام بهم یاد داده تا وقتی که خود اون آدم ها احساس نیاز به تغیر نکنن...تا وقتی که تصمیم به تغیر نگیرن ...تا وقتی که نپذیرن چقدر قراره سختی بکشن واسه این تغیر ...تا وقتی که راسخ و مصمم اونو نخوان....واقعا کاری از دست من بر نمیاد ..چ به عنوان مشاور چ به عنوان فرزندچه به عنوان معشوقه و در این بین آدم های زیادی رو دیدم که خودم شخصا فکر میکردم چقدر نیاز داره به تغیر دادن یه سری صفت هاش ولی خودش چندان براش مهم نبود ...در اینجور وقت ها باید خودم رد بیش‌تر بغل کنم :( جاده تو را پس نمیدهد...

چه حرف قشنگی زد استاد زمانی :

خودتو از پوسته ی روان شناس بودن در بیار

شاعر بودن یعنی جنون بهار

من جنون هنرمند بودن در تو نمی بینم

خیلی در نقش روانشناسی ایفای نقش میکنی !!!

و واقعا چقدر به جنون و دیوونگی نیاز دارم

چقدر دارم منطقی زندگی میکنم

باید یه سفر ترتیب بدم دوباره وگرنه می پوسم

جاده تو را پس نمیدهد...

گفت : از مکالمه باهات به وجد نمیام...!نمیدونم خشم تو صداش بود ؟ بی حوصلگی بود؟ نفرت بود؟ حسادت بود؟ بی مهری بود؟ دل زدگی بود؟ کلافگی بود؟ نمیدونم چی بود اما به هم نریختم ...به جاش آدم هایی رو به یاد آوردم که از مکالمه با من به وجد میان ...و مدت هاست که فکر میکنم دوست داشتن خودت ینی همین همینکه اگه کسی گفت تو خوب نیستی ...به خودت ...درون خودت ...به اون آدم جواب بدی منبه جای تو هم حتی خودمو دوست دارم ...چون اگه بخوای باور کنی که واقعا خوب نیستی ...یا به قول اون آدم به وجد آورنده نیستی تو مسیر بدی می افتی ...البته من قبول دارمگاهی سخت گیر شدن هام یا تلاشم واسه یاد دادن یا تحلیل کردن هام از حوصله ی آدمیزاد خارج میشه ...من که از بودن با خودم به وجد میام جاده تو را پس نمیدهد...